"Van angstig en gefrustreerd naar een ritme wat werkt"
De eerste dagen was ik ontzettend bezig met alle nieuwsberichten te volgen. Niks kwam er uit mijn handen die dagen, en zat angstvallig af te wachten totdat er weer nieuws was. Ik keek de tijd verder naar 14.00 u zodat ik het nieuws kon lezen over het aantal coronagevallen dat werd bekendgemaakt.
Ondertussen probeerden we Emily (3) de eerste week binnen te houden wanneer het te druk werd in de tuin. We hebben een gemeenschappelijke tuin, waar altijd veel buurkinderen spelen.
Al snel lieten we dit los. Het werd zo ongezellig in huis. Een gefrustreerde mama, een papa die zo niet werken kon, een boze peuter die het allemaal niet snapte. Ik kon het zien aan haar gezichtje en ogen dat ze er allemaal niets van begreep. Daardoor had ze behoorlijk wat boze buien. Julian (1) had natuurlijk nét in die 1e 2 thuisblijfweken een verkouden neus. Zul je net zien natuurlijk.
Julian had ook juist bedacht om niet meer zelf in slaap te vallen. Ik besefte later dat het wel fijn was dat Arie thuis aan het werk was, en ik de tijd had om hem rustig te voeden, en naast hem te liggen. Op die manier kon hij fijn in slaap vallen. Hoe zal ik dat straks moeten doen als ik alleen ben, en een peuterpubermeisje haar mama en broertje niet met rust kan laten? Of gaat zitten klieren zonder toezicht? Daar is ze goed in hoor, haha.
De 1e week was samengevat écht niet fijn. Ik leek in een soort zwart gat te zitten, van gespannenheid en somberheid. Het voelde als een benauwing. Ik heb altijd gezegd dat ik van thuiszitten niet blij wordt. Ik voel me zoveel beter wanneer ik mijn vaste ritme heb. Misschien iets met ADHD-structuur nodig hebben-beter functioneren met structuur? ;) Die miste ik echt. Ik had wel een paar uurtjes die ik kon werken, maar had ook nog tijd die ik moest opvullen met thuiswerk. Genoeg werk had ik wel, het hoefde allemaal niet af, maar mán, wat een druk voel je als je niet kunt doen wat je wilt doen. Dat er kinderen om je heen zitten, en ik er weer voor ze moet en wil zijn. Frustratie ten top. Op elk ‘vrij’ moment schoof ik weer achter m’n laptop te stressen dat ik ‘moest werken’. Normaal zat ik ook aan de studie op momenten die ik even vrij had, maar dat moest daar weer buitenom. Dubbele tijd achter de laptop, en gevoelsmatig helemaal geen tijd meer voor mijzelf. Frustratie omdat Arie wel de hele dag kon werken, en me daar echt boos om kon maken. Normaal was dit mijn ruimte, en mijn tijd met de kinderen, zonder rekening te hoeven houden met een (video)bellende man. Helaas hebben we boven de ruimte niet om een mini-kantoor in te richten.
In de weken erna zijn we in een soort van ritme beland. Op een vaste tijd de wekker. Wat ik trouwens wél heel fijn vind. Emily en Julian worden nu niet meer zo vroeg wakker, en de tijd van wakker worden is elke dag gelijk. Op de dinsdagen en donderdagen werk ik normaal gesproken, de vaste ijkpunten van de week. Gelukkig kon ik al snel die dagen weer werken. Wel iets minder uurtjes. Dat voelde eigenlijk als een luxe. Ik zie er wel tegenop om straks vanaf 11 mei weer hele diensten te gaan draaien, met kinderen die weer wennen moeten, en de bijbehorende coronamaatregelen.
En hé, ik heb gemerkt dat het toch wel weer went. De maandagen en vrijdagen zit Arie thuis, en ga ik gewoon mijn gang. Ik besloot om de dag in vakken te delen. Eerst wat tijd aan het huishouden, dan bewust een paar uur aan de studie, en nog wat computerwerk voor werk. Blijkt veel effectiever te zijn dan stressen. Tuurlijk, ik wist het wel. Maar dan moet je het ook in de praktijk zien te brengen.
Al met al is ons leventje er wel iets saaier op geworden. Op zondag houden we onze kerkdiensten thuis, achter de laptop. Fijn dat het al snel met beeld kon, dan beleef je er toch een stuk meer van mee.
De meisjesclub, waar ik leiding van ben, het koor waar ik op zit, waren mijn avonden weg-van-huis. Raar om dan thuis te zijn. Mijn school op woensdagavond is veranderd in zoom-school.
Gelukkig zijn we onze ouders nog wel, ze vallen niet in een risicogroep. Dat maakt het leven nog een beetje afwisselend. Wat ook leuk is dat we toch ook weer creatief zijn. Bijvoorbeeld dat Emily met een vriendinnetje kon beeldbellen; een spel wat we normaal wel eens met vrienden spelen online gevonden hebben, en daarbij gezellig groepsgesprek hadden via whatsapp.
Heel raar vond ik het om de 1e verjaardag van Julian in deze tijd te vieren. We namen al onze boodschappen en taart mee. En we gingen op stap, naar opa en oma toe. Daar konden we met genoeg afstand toch feest vieren. ’s Middags vierde we het bij andere oma, waar opa ook naar toe kwam. Op deze manier hadden we toch een feestelijke dag. En dat was belangrijker voor mij dan voor Julian denk ik zo.
Als afsluiter...
Tuurlijk ben ik dankbaar dat we in goede gezondheid mogen zijn; maar dat maakt het gemis van het ‘normale leven’ niet minder. Voor nú ben ik nog even dankbaar voor het slaapritme hebben van de kids, straks als ik normale tijden werk moeten ze toch echt weer vroeg op, haha.
Ik waardeer het enorm dat de zon zo ongelofelijk uitbundig scheen. Dat heeft deze tijd tot nu toe echt fijner gemaakt. Ik geniet ervan dat ik de reistijd naar Utrecht heen en weer niet heb.
O ja, en wat mij echt geholpen heeft, is het nieuws veel minder volgen. Gewoon 1 keer per dag en meer niet. Had ik eerder moeten bedenken...
Groetjes, Leonie
Kijk vooral ook even op mijn Insta of Fb voor meer foto's van dit mooie gezin!
Mijn buiten shoots ga ik langzaamaan weer oppakken (met de nodige voorzorgsmaatregelen! o.a alleen shoots van 1 huishouden/gezin)
Dus wil jij een uitgebreide gezinsshoot of portret in de buitenlucht, mail dan naar info@fotografie-linda.nl
