Gastblog
"Het werken buitenshuis gaat door, soms zelfs intenser dan ooit"
Ook ik ben gevraagd om mijn ervaringen op papier te zetten over het thuis zijn in deze heftige Corona tijd. Ik heb jaren in de drukke gezellige stad Utrecht gewoond en ben voor de liefde een jaar geleden naar dit mooie dorp verhuisd. Wassenaar, rustiger dan de stad en nu stil met bijna lege straten, gesloten terassen en een dicht tennispark waar ik graag een nieuw tennisteam wilde creëren. Helaas laat dit nog even op zich wachten.
Eigenlijk zitten mijn vriend Jeroen en ik niet meer thuis dan anders. We werken buitenshuis gewoon door en op sommige dagen is dit zelfs intenser dan ooit. Jeroen op zijn werk, bij een bedrijf wat zich bezig houdt met tuinmaterialen en afvalverwerking, waarbij het lijkt of iedereen in en om het huis en tuin bezig is. De telefoon staat dagelijks rood gloeiend en de klanten blijven komen, dag in dag uit. Ik als kinderverpleegkundige in het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. Er worden gelukkig weinig kinderen besmet met en ziek van dit virus waardoor het bij ons niet veel drukker is dan normaal. Wel zetten we elke dag alle zeilen bij om hulp te bieden op plekken in ons ziekenhuis waar de zorgzwaarte door het Corona virus enorm is. Bedden bestemd voor geplande zorg op de kinderafdeling woden gesloten waardoor er kinderverpleegkundigen uitgeleend kunnen worden naar de volwassenzorg.
Ikzelf werk op een chirurgische spoedafdeling. Spoedzorg gaat door dus onze bedjes liggen vol. Het lijkt te gaan zoals altijd en toch voelt het intenser. Het is stiller in huis. Onze patientjes mogen geen bezoek ontvangen. Geen broertjes & zusjes, lieve opa’s & oma’s en geen vriendjes & vriendinnetjes die voor ontspanning zorgen. Geen school aan het bed. Geen Cliniclowns die wekelijks een welkome afleiding zijn. Ook mogen niet beide ouders maar elke dag 1 ouder aanwezig zijn bij hun kind. Iets wat erg zwaar is als je als ouders in grote onzekerheid zit over de gezondheid van je kind. Afwisselen mag, al moet dit in 5 minuten gebeuren. Ouders hebben hiervoor enorm veel begrip, al zegt dit niet dat dit eenvoudig is. Als verpleegkundige merk je deze onzekerheid en onrust. We luisteren nu nog vaker mee bij gesprekken met artsen om informatie te kunnen herhalen, ondersteunen hen intensiever in de zorg voor hun kind en zwaaien enthousiast naar mama’s en papa’s die video bellend hun kinderen weltrusten wensen.
Nu er wat meer rust lijkt te komen in de besmettingen rondom dit virus en er minder opnames zijn in de ziekenhuizen zie je dat ook bij ons de geplande, niet acute spoedzorg, weer langzaam opgepakt wordt. Nog wel onder dezelfde strenge regels maar meer kinderen kunnen hun lang geplande operatie of behandeling weer ondergaan. Gelukkig maar.
Na onze drukke werkdagen komen wij thuis, in ons heerlijke nieuwe huis wat een plek is waar we tot rust komen. En alle uren die we thuis moeten blijven vullen we nu met klussen en rommelen, flink tuinieren, en heel veel boeken lezen. (door mij dan ☺) We hopen dat we er binnenkort weer op uit mogen. Met voor mij de mogelijkheid om Wassenaar te gaan ontdekken, in zijn volle lente richting de zomer! En tot die tijd.. stay safe!